Pochodzenie kota i jego preferencje
Przygarniając kota, niezależnie czy będzie to dachowiec czy kot z rodowodem, spróbujmy zdobyć jak najwięcej informacji o nim. Oczywiście niezwykle ważne jest, czym kot był karmiony, jaki ma temperament, czy jest przyjacielskim przytulasem, czy raczej do szczęścia są mu potrzebne swoboda i możliwość życia nieco na uboczu ludzkiego świata. Równie ważną wiedzą jest jednak to, z jakiego dotąd żwirku korzystał nasz przyszły koci towarzysz. Toaleta jest niezwykle ważnym tematem w życiu kota i może powodować konflikty na lini człowiek-kot. Dowiedzmy się od poprzedniego właściciela lub w schronisku, jakiego żwirku dotąd używano. Dobrze jest zadać pytanie, czy kot dobrze znosi zmiany, czy jednak wszelkie nowości w jego życiu wprowadzać stopniowo. Jeżeli jest osobnikiem raczej bojaźliwym i skorym do stresu, przynajmniej na początku zapewnijmy mu ten sam żwirek, który miał wcześniej i dostawmy drugą kuwetę lub dosypujmy nowy piasek stopniowo.
Czym kierować się przy wyborze żwirku?
Rynek zoologiczny oferuje nam wiele rozwiązań co do rodzaju żwirku. Stworzono żwirki zbrylające i niezbrylające. Te pierwsze są szczególnie atrakcyjne, ponieważ przedłużają trwałość podłoża w kuwecie. Po załatwieniu kocich potrzeb mocz zbija się w bryłkę, którą można łatwo wybrać i usunąć. Ich koszt jednak przewyższa te niezbrylające. Następnie można wyróżnić żwirki z grubszego lub cieńszego granulatu, dla kotów może mieć to duże znaczenie i mogą mieć one swoje preferencje. Jeżeli chodzi o materiał wykorzystywany do ich produkcji, to najpopularniejsze są żwirki bentonitowe, drewniane, kukurydziane lub silikonowe. Bentonity są stosunkowo tanie, natomiast można je utylizować wyłącznie poprzez wyrzucanie do śmieci. Podłoża drewniane lub kukurydziane również mogą się zbrylać, a zbrylone grudki można usuwać poprzez spłukanie ich w toalecie. Osoby, które nie mają zbyt wiele czasu na kilkukrotne w ciągu dnia zaglądanie do kociej kuwety, na pewno zainteresują się żwirkami silikonowymi, ponieważ większość z nich absorbuje mocz, przez co wystarczy zbierać regularnie kocią kupkę.
Żwirek silikonowy dla kota
Żwirek silikonowy, a poprawniej – silikatowy, wykonany jest z uwodnionej krzemionki. Jest to chłonna substancja, należąca do najwygodniejszych rodzajów podłoża z punktu widzenia opiekuna. Kuwety wypełnionej żwirkiem silikatowym nie trzeba za każdym razem sprzątać z moczu. Kryształki pochłaniają mocz, a następnie wiążą wewnątrz mocznik, podczas gdy woda odparowuje. Dobrej jakości żwirki świetnie chłoną także brzydki zapach moczu– oczywiście do momentu, gdy ich potencjał absorpcyjny się wyczerpie. Żwirek, który trzeba wymienić, zmienia kolor z przezroczystego na żółty.
Jest to podłoże bardzo wydajne. Aby tę wydajność zwiększyć, warto postawić kuwetę w przewiewnym miejscu, które pozwoli na jak najlepsze odparowanie wody. Żwirki silikonowe dostępne są w formie większych kryształków, drobnych perełek oraz silikatowego pyłu. Duże kryształki nie przyczepiają się tak łatwo do kocich łapek. Do ich wad należy to, że nie każdy kot akceptuje to podłoże.
Żwirek drewniany dla kota
Żwirek drewniany, inaczej żwirek roślinny, jest żwirkiem ekologicznym. Jest przyjazny środowisku, całkowicie biodegradowalny, a jego dodatkową zaletą jest to, że możesz go usunąć, wrzucając do toalety (bez ryzyka jej zapchania). Żwirki drewniane, podobnie jak bentonitowe, mogą być zbrylające bądź niezbrylające. Te drugie rozsypują się pod wpływem wilgoci. Żwirki zbrylające pęcznieją i tworzą kule. Ze względu na te właściwości żwirek drewniany zbrylający nie jest dobrym wyborem dla małego kotka, który ma tendencję do zjadania żwirku. Granulki mogą napęcznieć w jego żołądku i stworzyć zator w przewodzie pokarmowym – grozi on nawet śmiercią zwierzęcia. Spokojnie możesz zakupić taki żwirek dla kota dorosłego lub kociaka, który nie uznał nigdy żwirku za produkt potencjalnie spożywczy.
Do zalet żwirków drewnianych należą też ich niska pylność oraz dobra absorpcja nieprzyjemnych zapachów. Większość tych żwirków ma także bardzo atrakcyjną cenę. Ich wadą jest to, że noszą się na łapkach i mogą przyklejać się do sierści – zwłaszcza chodzi tu o koty długowłose. Rozwiązaniem jest w tym wypadku żwirek w formie zbitych drewnianych pałeczek (brykiecików).
Komentarze 2
Super wpis 😉
Super artykuł 😉