Berneński pies pasterski to niezwykle wszechstronny pies pracujący z pól uprawnych w Szwajcarii. Zostały stworzone do zaganiania bydła, ciągnięcia wozów oraz bycia psami stróżującymi i lojalnymi towarzyszami. To jeden z czterech typów szwajcarskich psów pasterskich i jedyny, który ma długą sierść.
Berneński pies pasterski pochodzi z kantonu Berno, stąd ich nazwa. Są dużą i mocną rasą psów , o przyjaznym i spokojnym usposobieniu, a także dobrze nadają się do zawodów konformacyjnych, posłuszeństwa, tropienia, pasterstwa i gokartów.
Osobowość berneńskiego psa pasterskiego
Berneńczyk to czuły, inteligentny i czujny pies. Są również łagodne, spokojne i tolerancyjne. Lubią przebywać z rodziną i rozwijać się, gdy są zaangażowani w rodzinne zajęcia. Ich duży rozmiar jest jedną z jego najbardziej zauważalnych cech i oczywiście wczesne szkolenie jest niezbędne, aby nauczyć je, jak właściwie zachowywać się w domu i z ludźmi. Wolno dojrzewają, osiągają rozmiary dorosłe na długo przed osiągnięciem dojrzałości umysłowej.
Psy tej rasy chronią rodzinę, choć zazwyczaj nie są agresywne. Mogą być zdystansowani do obcych i ogólnie trochę nieśmiałe, dlatego ważne jest wystawianie szczeniaka na szeroką gamę ludzi, zwierząt i sytuacji. Na temperament wpływa wiele czynników, w tym dziedziczność, szkolenie i socjalizacja. Szczenięta o miłym temperamencie są ciekawskie i chętne do zabawy, chętnie podchodzą do ludzi i są przez nich trzymane.
Zawsze spotykaj się i spędzaj czas z psem, którego zamierzasz adoptować, aby upewnić się, że ma przyjemny temperament, z którym czujesz się komfortowo. Spotkanie z rodzeństwem lub innymi krewnymi rodziców jest również pomocne w ocenie, jaki będzie szczeniak, gdy dorośnie, chociaż nie zawsze jest to możliwe, jeśli adoptujesz ze schroniska lub ratunku.
Jak każdy pies, potrzebuje wczesnej socjalizacji — kontaktu z wieloma różnymi ludźmi, widokami, dźwiękami i doświadczeniami — kiedy jest młody. Socjalizacja pomaga zapewnić, że Twój szczeniak wyrośnie na wszechstronnego psa.
Zdrowie berneńskiego psa pasterskiego
Psy rasy berneński pies pasterski czasami mają problemy zdrowotne z powodu nieodpowiedzialnej hodowli. Nie wszystkie psy tej rasy zachorują na którąkolwiek lub wszystkie z tych chorób, ale ważne jest, aby przyszły właściciel być ich świadomy.
W przypadku tej rasy powinieneś porozmawiać ze swoim weterynarzem o sprawdzeniu dysplazji stawu biodrowego, dysplazji łokcia, niedoczynności tarczycy i choroby von Willebranda.
Opieka nad berneńskim psem pasterskim
Berneński pies pasterski nie nadaje się do mieszkania. Dom z dużym, bezpiecznie ogrodzonym podwórkiem to najlepszy wybór. Ponieważ jest psem pracującym, ma dużo energii. Oprócz zabawy na podwórku potrzebują codziennie co najmniej 30 minut energicznych ćwiczeń; trzykrotność tej ilości utrzymuje tego silnego psa w doskonałej kondycji.
Dzięki grubej, przystojnej sierści Berner naturalnie pasuje do zimnego klimatu. Uwielbiają bawić się na śniegu. I odwrotnie, z jego czarnym płaszczem i dużymi rozmiarami, są podatni na udar cieplny. Nie pozwalaj im forsownie ćwiczyć, gdy jest bardzo gorąco; Ogranicz ćwiczenia do wczesnych poranków lub wieczorów, kiedy jest chłodniej. Zachowaj chłód podczas upalnego dnia, w pomieszczeniu z wentylatorami lub klimatyzacją lub na zewnątrz w cieniu.
Będziesz musiał zachować szczególną ostrożność, jeśli wychowujesz szczeniaka tej rasy. Podobnie jak wiele psów dużych ras, berneńskie psy pasterskie szybko rosną w wieku od czterech do siedmiu miesięcy, co czyni je podatnymi na zaburzenia kości i urazy. Dobrze sobie radzą na wysokiej jakości, niskokalorycznej diecie, która zapobiega zbyt szybkiemu wzrostowi.
Ponadto nie pozwól szczeniakowi biegać i bawić się na twardych powierzchniach (takich jak chodnik), nadmiernie skakać ani ciągnąć ciężkich ładunków, dopóki nie skończą co najmniej dwóch lat, a ich stawy nie będą w pełni ukształtowane. Normalna zabawa na trawie jest w porządku, podobnie jak zajęcia agility dla szczeniąt, z ich jednocalowymi skokami.
Pielęgnacja berneńskiego psa pasterskiego
Płaszcz berneńskiego psa pasterskiego jest wspaniały: gruby podwójny płaszcz z dłuższym płaszczem okrywowym i wełnianym podszerstkiem. Charakterystycznie trójkolorowy, większość ciała pokryta jest kruczoczarnymi włosami z bogatą rdzą i jasną bielą. Zwykle na klatce piersiowej znajduje się białe znaczenie, które wygląda jak odwrócony krzyż, biała poświata między oczami i biała na czubku ogona.
Piękno ma jednak swoją cenę. Zrzucają umiarkowanie przez cały rok i obficie wiosną i jesienią. Szczotkowanie kilka razy w tygodniu pomaga zmniejszyć ilość sierści w całym domu i sprawia, że sierść jest czysta i niesplątana. Okresowe kąpiele, mniej więcej co trzy miesiące, utrzymają ich schludny wygląd.
Komentarz 1
Ciekawy artykuł 😉